Nederland-België: 0-1
Het gras bij de buren is altijd groener, een bekende uitdrukking bij velen denk ik, maar meestal is dit groenere gras gekleurd door persoonlijke omstandigheden en denkbeelden van de persoon in kwestie. Maar wat als het gras bij de buren écht groener is?
Zoals bijvoorbeeld het gras van de zorgverzekering?
Een basisverzekering kost in Nederland bijvoorbeeld € 93,85 per maand en dan heb je een eigen risico van € 385,-. Kies je ervoor om compleet aanvullend verzekerd te zijn, dan schiet je al snel naar de € 218,90 per maand. Verhoog je je eigen risico naar € 885,- dan ben je maar liefst € 25,- per maand goedkoper uit. Maar of dit verstandig is…
Hoe zit het met het groenere gras in België?
Het financiële deel vergelijken is wat lastig, maar feit is dat men ongeveer € 80,- aan zorgkosten per jaar betaalt en voor € 144,- een extra hospitalisatieverzekering af kan sluiten. In het Vlaams gewest tenslotte betaalt iedereen € 52,- aan de Zorgkas, hetgeen in sommige gevallen teruggebracht kan worden naar € 26,-. Van deze premie worden zwaar hulpbehoevenden geholpen. Van dat verschil trek ik bleek weg eerlijk gezegd en zie ik al groen gras opkomen, want het verschil is groot. Het eventuele addertje onder dat groene gras kan hem in het volgende zitten: de ziekenfondsen krijgen hun geld van de 13.07% die van de sociale zekerheidsbijdrage wordt gehaald en die wordt van het brutoloon afgetrokken. Men ziet dat geld dus niet van het nettoloon afgaan, hetgeen bij ons wel het geval is. Heb je medicijnen nodig, dan zijn die in België blijkbaar duurder dan bij ons, maar in veel gevallen kunnen die volledig vergoed worden. Dat zijn echter eventuele kosten die je krijgt als je ziek bent. De maandelijkse hoge zorgpremie in Nederland is iets dat je gewoon altijd kwijt bent, ziek of niet: betalen! En dat is iets dat veel mensen in het rood dreigt te brengen.
In een recent praktijkvoorbeeld in België (om privacyredenen treden we niet in details, maar die zijn bij ons wel bekend) kreeg een zwaar zieke patiënt praktisch alle kosten vergoed, was het niet via het ziekenfonds, dan wel via de hospitalisatieverzekering. Hetzelfde gold voor de benodigde medicatie, ook deze werden nagenoeg volledig vergoed. In dit praktijkvoorbeeld waren de overgebleven kosten nihil met een jaarlijkse premie van het nettoloon van totaal € 226,-. In Nederland zou je naast de jaarpremie van € 1116,- euro ook nog eens de eigen bijdrage hebben van € 385,-.
Welk gras is groener?
Een ander medisch praktijkvoorbeeld: Dertien jaar geleden heeft een 11-jarige jongen een zwaar, bijna dodelijk, ongeluk gehad, hetgeen hem onder andere een gebroken heup heeft opgeleverd. Het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg stond voor een flinke uitdaging, het was tenslotte geen alledaagse breuk en zeker niet voor die leeftijd. De behandelend orthopeed stond voor een unieke uitdaging. De breuk zorgde onder meer voor groeiproblemen en er waren verschillende operaties nodig om dit probleem enigszins op te kunnen lossen. Uiteindelijk resulteerde het in anderhalve centimeter lengteverschil tussen het linker- en rechterbeen en voor de rest afwachten wat de toekomst voor complicaties zou gaan brengen. Ongeveer een jaar geleden, de jongen in kwestie was ondertussen 24, werd de pijn in zijn heup ondragelijk. Te lang staan, te lang lopen en te lang zitten was uit den boze. Werken was onmogelijk geworden. Koud weer zorgde voor nog eens extra pijn en ‘de kwaliteit van leven’ was erg laag.
Een bezoek aan het ziekenhuis was onvermijdelijk, alleen… tot onze verbazing schoof de specialist in het ziekenhuis het dossier aan de kant en de laatste regel onderaan was: Uitbehandeld. ‘We kunnen niets voor u doen. Leer leven met de pijn. Als u 40 bent kunnen we verder kijken.’ Aldus de conclusie van de specialist.
Minstens vijftien jaar leven met een bijtende pijn in je bot, dat houdt niemand uit.
Een paar maanden later zaten we dus in de wachtkamer van professor Pattyn in het Universitair ziekenhuis van Gent. Zijn conclusie was binnen vijf minuten nadat hij de zojuist gemaakte foto’s van zijn heup had gezien, duidelijk: hier moest een nieuwe heup in. Het was ook volkomen logisch dat hij er juist rond deze leeftijd last van kreeg. Na eerst een speciale gelei injectie gegeven te hebben, die een half jaar verlichting gaf, werd de operatie, die men in Nederland niet wilde en/of durfde te doen, met succes uitgevoerd. Een dag na de operatie kan er voorzichtig met krukken gelopen worden en de vooruitzichten zijn goed. Het leven van deze jongen staat niet meer stil (of erger…) maar hij kan weer verder.
Kan ik stellen dat professor Pattyn het leven van mijn zoon gered heeft?
Ja, ik denk het wel.
Welk gras is nu groener?