Review One deep River van Mark Knopfler
Theo Barkel
Stijl: Pop/Rock
Speelduur: CD 1 – 51.56 CD 2 – 18.54
Mark Knopfler behoort ondertussen allang tot de selecte groep muzikanten die alom gewaardeerd worden, de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben, maar vervolgens met regelmatig een mooi album afleveren. Knopflers nieuwste, One Deep River, is hierop absoluut geen uitzondering. Het is één van de betere luisteralbums van de laatste tijd en zijn vakmanschap straalt eraf. Knopfler kennende kan je een mix van country-achtige muziek verwachten, afgewisseld met rustige nummers en Dire Straits achtige stukken. Dit alles begeleidt door Mark Knopflers smaakvolle gitaarwerk. De opener Two Pairs of Hands is een alvast een prima stuk waar een Dire Straits sfeertje over hangt. Uptempo, met mooi gitaarwerk. Zoals Knopfler ooit zelf gesteld heeft in een interview, moet de gitaarsolo het verhaal vertellen waar de woorden ophouden. Ahead of the game zet met een pakkend loopje in en is een nummer dat prima in het gehoor ligt. Zelf ben ik, zeker als ik een liedje of een CD voor de eerste keer beluister, nieuwsgierig naar de teksten, omdat het wat zegt over de artiest. Wat beweegt hem? Waar gaat het lied over en waarom? Daar heb ik hier en daar wel moeite mee bij deze CD. Soms is de betekenis van een tekst wat lastig te begrijpen. Bij Black Tie Jobs is dat dan wel weer duidelijk. Een slow blues nummer dat al begint met “So sorry for your trouble.” Een stemmig en mooi lied, maar op dit punt begin ik langzaam wat meer behoefte te krijgen aan afwisseling. Die afwisseling komt met Janine. Wederom een rustig nummer, maar zo goed geschreven en met een prachtige muzikale omlijsting dat het je meeneemt als je gewoon je ogen sluit en er naar luistert. Langzaamaan bekruipt het album je. De vakmanschap en de rust, de solide begeleiding van de professionele muzikanten die eraan mee hebben gewerkt zoals onder meer Guy Fletcher, die het album tevens samen met Mark Knopfler zelf geproduceerd heeft. Maar ook gitarist Greg Leisz mag zeker niet vergeten worden. Leisz speelt onder meer lap steel op het album en is mede verantwoordelijk voor de mooie sound. Greg Leisz heeft zelf eveneens een mooie carrière achter de rug. Hij groeide op in het zuiden van Californië en heeft met een keur aan artiesten samengewerkt. Zo heeft hij in Eric Clapton ’s band gespeeld en met Jackson Browne samengewerkt.
Na dik 51 minuten genieten, is het echter nog niet gedaan met de pret. Op deze CD zijn namelijk geen bonus tracks te vinden, een extra CD met maar liefst 5 bonus tracks echter wel! Dus de pret gaat gewoon nog 18 minuten en 54 seconden door. En dan geen opgeleukte versies van nummers op de CD zelf, zoals we wel meer zien, maar gewoon vijf nieuwe nummers, waarvan The Living End de spits afbijt. Een nummer met een sterke tekst die de betrekkelijkheid van roem op de korrel neemt. De ene dag ben je nog de gevierde artiest, terwijl je muziek de andere dag uit de mode kan zijn en je slechts een herinnering bent. Het treurige verhaal van Fat Chance Dupree en de bijpassende stemmige omlijsting, maakt dit tot een van mijn favoriete nummers van de CD. Een CD waarvan je kunt stellen dat het zonder meer één van de beste is uit Mark Knoplfers solo jaren.
Muzikaal staat hij als een dijk, de klank is mooi en vol en het artwork is goed verzorgd en geeft je het gevoel een juweeltje in handen te hebben, hetgeen eigenlijk ook zo is.