Surfing met Satriani
Tekst: Theo Barkel
Foto’s: Ruud Lips en Theo Barkel
Het is alweer enige tijd geleden dat de Amerikaanse gitarist Joe Satriani ons land heeft bezocht. Het werd dus zonder meer hoog tijd. Zaterdag 10 Mei maakte hij zijn opwachting dan ook in het Tilburgse 013. Het optreden is onderdeel van een uitgebreide Europese tour die hem via Engeland en Duitsland zelfs naar Moskou zal brengen om op vrijdag de 13 Juni tenslotte te eindigen in ons eigen Paradiso te Amsterdam. In Juli zal Satriani vervolgens ‘doorsurfen’ naar onze tegenvoeters om een reeks concerten in Australië te gaan verzorgen.
Satriani, voor de meeste van ons ongetwijfeld een bekende, timmert al vele jaren aan de weg. Met zijn uitstekende technische beheersing van de gitaar heeft hij een vaste schare trouwe fans. Ooit begonnen met les geven aan mensen als Steve Vai, heeft hij besloten om ook zelf platen te gaan maken. Het resultaat was het kortweg Joe Satriani getitelde debuutalbum. Het echte succes begon echter met het weergaloze Surfinwith the Aliën. Prachtige ballads al Always with me, Always with you worden afgewisseld met meesterwerkjes als Satch Boogie en het titelstuk Surfin with the Aliën. Een cd die terecht de aandacht heeft gekregen die hij verdient, mede dankzij de cover, waar comic held de Silver Surfer op prijkt. Dit baanbrekende album beleefde onlangs zijn 20e verjaardag, hetgeen natuurlijk niet ongemerkt voorbij is gegaan. Het speciale editie van deze cd is gereleased. Volledig geremastered met als extra een live show van Montreux uit 1988, linernotes van Joe en extra foto’s. kortom, een must have.
Stijl
Het album laat aan de ene kant horen waar Satriani toe in staat is. Zijn bijna buitenaards goede techniek en virtuositeit, gecombineerd met goede composities maken het een uitstekend album. Ditzelfde geld voor zijn opvolgers zoals Flying in a Blue Dream waar het geweldige The Mystical Potatoe Head Groove Thing op staat. Aan de andere kant laat het de beperkingen horen waar een gitarist als Satriani mee te kampen heeft, de hardrock scene. Nou moet gezegd worden dat Satriani zich hier redelijk goed uit weet te vechten. Zijn optreden op het North Sea Jazz festival van jaren geleden heeft dit wel bewezen. De blues gaat hem uitstekend af en de verschillende stijlen die men op zijn album tegenkomt, bewijzen toch dat hij experimenteert binnen de beperkingen die hij heeft.
Zo ook op zijn nieuwste album, Professor Satchfunkilus and the Musterion of Rock. Zonder meer een goede plaat die zeker zo goed wegluistert als zijn voorganger Super Colossal waar volgens mij de eerste gitaarmeezinger opstaat die er ooit is opgenomen: Crowd Chant. Eén van de hoogtepunten van Satchafunkilus; het mooie Andalusia. Zoals de titel al doet vermoeden een stemmig Spaans getint stuk dat grotendeels op de Akoestische gitaar wordt gespeeld.
013
Niks dan lof dus? Nee, helaas niet. Het cijfer 13 komt toch een beetje terug. Ook Satriani heeft enkele mindere albums gemaakt, die wat te experimenteel en stuurloos overkwamen. Met zijn laatste twee cd’s is hij echter weer helemaal op de goede weg. Meer samenhang, betere composities en wat afwisselender.
Maar dan het concert. Eén van de belangrijkste zaken bij een concert, is zonder meer de geluidskwaliteit. Een hoog wattage of veel volume maakt een concert niet beter. De kwaliteit van het geluid is tenslotte belangrijk. Gebrek aan lage en midden tonen en vervorming kunnen niet verdoezeld worden. Nu is het klagen over geluidsvolume bij een rock concert natuurlijk vragen om problemen maar toch wil ik het even doen. Het gaat tenslotte om het evenwicht. Lage en midden tonen die zodanig vervormd uit de speakers komen dat het afbreuk doet aan het totaalplaatje zou bij een artiest van dit kaliber niet voor mogen komen. Wat dat betreft heb ik in betere zalen als 013 gezeten. Neem daar de tegenvallende organisatorische kwaliteiten van 013 bij en mijn twijfels over een goed concert op een verkeerde plek zijn gestaafd. Ik begrijp dan ook niet dat ze genomineerd zijn voor de LiveXS Award 2008. Mijn stem zullen ze in ieder geval niet krijgen. Aan de band ligt het niet. Satriani, niet alleen een begenadigd gitarist maar ook een geweldig showman, speelde de sterren van de hemel. Hetzelfde geld voor zijn bassist, Stuart Hamm. Satriani speelt al lang met hem samen en de bass solo die hij geeft tijdens het concert blijft een van de beste die ik ooit heb gehoord.
Hij speelt met het publiek, is dynamisch en geeft een spetterende show. Dit tezamen met een prima lichtshow zorgen toch nog voor een tevreden gevoel. De oude nummers gaan er even goed in als het nieuwe I just wanne rock. Met Satch Boogie kan niemand stil blijven staan en bij de toegift tenslotte, zoals te verwachten was Crowd Chant, reageert iedereen zoals het hoort op Satriani’s gitaar. Want ook dat was één van de sterkere punten, niets dan lof voor het publiek. Een prima onderlinge sfeer tussen de fans.