So What’s Next met Al di Meola
Tekst en foto’s: Theo Barkel
Ik heb het al eerder gehad over het So What’s Next festival in het muziekgebouw Eindhoven. Afgelopen weekend was het weer zover, twee dagen vol concerten van bekende en minder bekende artiesten. In de editie van dit jaar werd er als vanouds weer flink uitgepakt. Zo stond niet alleen Hans Dulfer met zijn band op het podium, maar ook saxofonist Branford Marsalis, die onder meer nog samen met Clark Terry heeft gespeeld. Niet zomaar iemand, en om uzelf daarvan te overtuigen is het geen slecht idee om, bijvoorbeeld, het door Legends of Jazz vastgelegde optreden van Clark Terry eens te bekijken. De met recht legendarisch te noemen artiest brengt hier op sublieme wijze het stuk “Mumbles” ten gehore. Met recht een genot om naar te kijken en luisteren.
Een van de andere artiesten die tijdens So Whats Next optraden is Amerikaanse gitarist Al di Meola. Meola valt op door zijn ritmische, Spaans georiënteerde muziek. Zijn unieke stijl zorgt ervoor dat zijn muziek je bij blijft. Niet alleen maar op harde, gedreven ritmes gebaseerde stukken met een elektrische gitaar en veel overdrive, maar ook veel akoestische en langere muziekstukken die het midden houden tussen Jazz, Folk en klassiek. En dit allemaal naast de meer uptempo, tegen Rock aanschuivende stijl die Meola niet uit de weg gaat.
Ik was zelf jaren geleden dankzij een oud collega tegen de muziek van Al di Meola opgelopen en al meteen gepakt door zijn mooie en opvallend ritmische gitaarspel. So What’s Next was echter de eerste gelegenheid waarbij ik de uit Amerika afkomstige Meola eindelijk live kon bewonderen. Zijn CD’s, die teruggaan tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw, zijn stuk voor stuk een genot om te beluisteren. Zijn nieuwste, Twentyfour, is hier zeker geen uitzondering op, maar daar kom ik in een ander artikel op terug. Vanzelfsprekend is deze CD de aanleiding van zijn huidige door Europa trekkende tournee die hem dus uiteindelijk ook in Eindhoven deed neerstrijken.
Over het concert zelf valt niets af te dingen. Al di Meola blijkt niet alleen een begenadigd muzikant te zijn die begeleidt wordt door een uitstekende band, maar hij is tevens behept met een gezond gevoel voor humor en relativering, en dat was iets dat hij achteraf tijdens het optreden goed kon gebruiken. Reden hiervoor was de zwarte wolk die tijdens het gehele optreden over het podium leek te waren.
Deze wolk dook als eerste op bij de toetsenist tijdens de soundcheck, hetgeen de reden was dat Meola solo opende op de akoestische gitaar in plaats van met de gehele band. Niet de gewoonte, zoals hij zelf meteen opmerkte, maar het gaf de techniek de kans om de problemen op te lossen en mij de kans om het af te zetten tegen het optreden dat Metheny onlangs gaf in dezelfde zaal. Deze akoestische opener was namelijk wel indrukwekkend. Het ritme en het gitaarspel nemen je onmiddellijk mee en deden mij zelfs denken aan de eerste nummers van Jan Akkermans laatste CD, Close Beauty. We hebben het hier (in beide gevallen) dan ook over gitaristen die met onder meer Paco de Lucia gespeeld hebben en tot de absolute wereldtop behoren. Het stuk Passion, Grace and Fire waarin di Meola en de Lucia samen met John McLaughlin spelen, is dan ook zeker een aanrader om eens naar te luisteren. Nu speelde hij onder meer een bijzonder arrangement van het Beatles nummer Norwegian Wood dat van zijn voorlaatste album is genomen, Across the Universe en een tribuut aan de grootste band ter wereld is. Hierna leken de technische problemen verholpen te zijn en kwam de ondersteuning van de band erbij.
Niets bleek echter minder waar. De technische problemen verplaatste zich naar de microfoon van Al di Meola zelf die er meerdere malen de brui aan gaf, naar de drummer en tenslotte ook naar de bassist. Pas in de tweede helft van het concert leek alles eindelijk een beetje gladgestreken te zijn. In de tussentijd echter loopt er constant iemand heen en weer over het podium om de problemen zo snel mogelijk op te lossen, hetgeen niet alleen storend is voor de muzikanten, maar ook voor het publiek. De voortdurende afleiding is erg onprettig en halen je uit de sfeer van het concert. Al di Meola zelf bleef in alle gevallen professioneel, ving alle problemen met de nodige humor op en speelde onverstoorbaar verder. Tegen het einde van het concert was zijn frustratie echter wel duidelijk voelbaar.
De muziek en het concert was dankzij Meola’s positieve instelling wel zonder meer een genot. Naast oudere nummers, speelde hij onder meer het op zijn dochter gebaseerde stuk Eva’s dance in the moonlight van zijn nieuwste album Twentyfour. De afsluiter was voor het pittige Race with Devil on Spanish Highway, een stuk wat misschien het beste omschreven kan worden als “Spanish Rock”, van het uit 1977 stammende album Elegant Gypsy. Misschien is het toeval dat Jan Akkerman in 1980 een album uitbracht met bijna dezelfde titel: A real elegant gypsy. Great minds think alike zullen we maar zeggen.
Het was jammer van de falende techniek, feit is echter dat het concert zelf genieten was, en daar gaat het tenslotte om. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar, maar dan echter zonder rondwarende podiumspoken. In de tussentijd hebben we gelukkig nog zijn album Twentyfour. Een dubbel-CD waar het wederom volop genieten is van de betere gitaarmuziek.
