"Er zijn weinig Nederlandstalige schrijvers die zo goed hun verhalen kunnen vertellen." Stephen King Fanclub

Review Luck and Strange van David Gilmour

Theo Barkel

Stijl: Progresive Rock

Speelduur: 61.46

Website artiest

David Gilmour is niet iemand die veel albums maakt, als iemand van zijn kaliber dan ook met een nieuwe CD komt is onze nieuwsgierigheid meteen gewekt. Met Luck and Strange heeft Gilmour, na een gat van bijna 10 jaar, zijn vorige album Rattle that Lock dateert alweer van 2015, een solide album afgeleverd. Met muzikanten als Steve Gadd op drums en Guy Pratt op de basgitaar heeft hij dan ook voor een uitstekende muzikale omlijsting gezorgd. Daar houden de muzikale verrassingen echter niet bij op, die worden verzorgt door Gilmours dochter Romany, die niet alleen een deel van het achtergrondkoor voor haar rekening neemt en harp speelt op het album, maar ook de vocalen op Between two points heeft verzorgd. Als je echter denkt dat de verrassingen daar nu wel ophouden, zit je er wederom naast. Op het titelnummer Luck and Strange staat de keyboardpartij die Richard Wright ooit heeft ingespeeld tijdens een jam sessie, die tevens als bonustrack op het album is verschenen en Gilmours zoon Gabriël neemt ook achter de microfoon van het achtergrondkoor plaats. Over het album zelf hangt een heerlijk Pink Floyd sfeertje. Dit komt niet alleen door titels als The Piper’s Call, maar de teksten, die door Gilmours vrouw Polly Samson zijn geschreven, gaan ook echt ergens over. In The Piper’s Call wordt dit begeleidt door Gilmours stevige en toch rustige smaakvolle gitaarspel. Dat laatste is zeker een van de sterke punten van dit album. Er zijn zat gitaristen die virtuozer zijn dan Gilmour en met de snelheid van een fatbike over de hals gaan, maar snelheid is lang niet alles. Het melodieuze en gevoelige gitaarwerk, dat Gilmours kenmerk is geworden in al die jaren, heeft smaak en gevoel, en dat is iets dat veel gitaristen missen. Bij het vijfde nummer op het album, Between two points, komt één  van de verrassingen om de hoek kijken. Een verrassing die volgt na het naar mijn smaak mooie maar veel te korte instrumentale Vita Brevis, met slechts dochter Romany op de harp en Gilmour op de slide gitaar. Een veelbelovende combinatie die echter ineens afgelopen was, een teleurstelling eigenlijk, want dit stuk droeg de belofte van meer. Voor Between two Points gaat dat niet op. Romany Gilmour neemt hier niet alleen de harp voor haar rekening, maar ook de leadvocals. Ze heeft zonder meer een mooie stem, maar het nummer zelf is minder sterk, en dat is jammer. Alsof hij wat goed te maken heeft, zet Gilmour met Dark and Velvet Nights een van de betere nummers van het album in dat goed past bij zijn stem. De tekst is sterk en het het onderwerp aangrijpend. “Will I hold your hand or will you be left to hold mine?” Zingt hij, een onderwerp waar je, als je ouder wordt, nou eenmaal bij stilstaat. De dreigende sfeer die in dit nummer sluimert brengt de CD weer in balans.

Waren de bonustracks op zijn vorige CD Rattle that Lock niet echt de moeite waard, voornamelijk verschillende mixen van het titelnummer die je binnen één keer luisteren eigenlijk al zat bent, nu heeft hij het anders aangepakt. De standaard CD bevat twee bonustracks, Yes, I have Ghosts en de eerder genoemde barn yard jam Luck and Strange met Richard Wright op de elektrische piano en hammond orgel. Yes, I have Ghosts is een stemmig stuk, mede door de samenzang met Romany Gilmour, Gilmours eigen, lage stemgeluid en de begeleiding van onder meer harp, viool en akoestisch gitaar. Het echte klapstuk is echter de afsluiter, en zo hoort het ook bij dit soort CD’s, de originele “barn jam” van Luck and Strange. Is het titelnummer zelf al een prima stuk met een opvallend ritme en fijn gitaarwerk, de jam valt nog meer op. Hij gaat maar liefst bijna een kwartier door en het plezier van de muzikanten is niet te missen en sluit het album prima af.

Is het verbazend dat Gilmour zelf in een interview gesteld heeft dat dit zijn beste album is sinds Dark side of the moon? Nee, niet echt. Het is een uitstekend album met hier en daar een enkel minder sterke nummer dat in veel landen zelfs op de eerste plaats van de albumhitlijsten is binnengekomen (Nederland, Engeland, Duitsland, Belgie en Schotland) Hiermee steekt hij Dark side of the moon wat Nederland betreft zelfs de loef af, want die wist die eerste plek nooit te bereiken in ons land, die bleef voorbehouden aan Alice Cooper.

© Copyright - Theo Barkel