One hand clapping van Paul McCartney & Wings
Theo Barkel
Stijl: Pop/Rock
Speelduur CD: CD 1- 48.17. CD 2 – 35.53
Speelduur film: 65 minuten
Foto’s: MPL Communications Ltd
Weinig artiesten zullen McCartney nadoen met wat hij hier met One Hand Clapping gedaan heeft, een live-studio registratie opdiepen die al 50 jaar op de plank ligt, afstoffen en zowel als dubbel CD en video documentaire uitgeven. Ten eerste zullen er maar weinig artiesten zijn die op zo’n verleden kunnen terugkijken en die de tand des tijds zo goed doorstaan hebben. Voor de fans wordt het jarenlange wachten eindelijk beloond, want One Hand Clapping zou eigenlijk al in de jaren 70 uitgebracht worden, maar heeft dus tot nu moeten wachten voordat het het levenslicht uiteindelijk zag. Natuurlijk, er waren de bootlegs die de ronde deden en die iedere rechtgeaarde fan waarschijnlijk wel heeft staan in zijn CD verzameling, maar deze afgestofte versie klinkt stukken beter. Tevens is de CD een goed verzorgde uitgave, zoals we van McCartney ook kunnen verwachten. De hoes is eenvoudig, maar passend en van de hand van de regisseur David Litchfield. De bijgeleverde uitklapbare poster en beschrijving maken al snel duidelijk hoe bijzonder deze uitgave eigenlijk is. Het is een tijdsdocument die McCartney zelf ook het verleden in slingert en veel emotionele waarde heeft omdat, zoals hij zelf zegt in de intro die aan de film voorafgaat, er onder meer drie personen inzitten die niet meer onder ons zijn. Op de eerste plaats is dat natuurlijk zijn aan borstkanker overleden vrouw Linda. Zij speelt onder meer keyboard op de CD en we zien korte interviews van haar. Het mooie My Love, een van de mooiste nummers van het album, is tevens voor haar geschreven.
Linda McCartney
Tweede persoon is de onlangs overleden ex-voorman van de Moody Blues, Denny Laine. Voordat Laine, wiens echte naam Brian Hynes is, tot McCartney’s Wings toetrad had hij al een hele carrière achter de rug en kon McCartney reeds uit de Beatle tijd. Vanaf het derde solo album van McCartney, Wings Wild Life, was Laine al van de partij en is mede verantwoordelijk voor monsterhits als Mull of Kintyre. Het laatste Wings album waar Laine aan meewerkte was Back to the Egg, al heeft hij ook meegewerkt aan Tug of War dat begin jaren tachtig werd uitgebracht. De laatste persoon die op One hand Clapping terug te vinden is, naast drummer Geoff Britton, , is de veel te jong overleden Jimmy McCulloch. McCulloch was een veelbelovende gitarist die ondanks zijn jonge leeftijd, uitstekend lead gitaar speelde op Venus & Mars, Wings at the speed of sound, mee toerde tijdens de Wings over the World tournee en zelfs enkele nummers op zijn naam heeft staan op deze albums.
Denny Laine
Niet verrassend dat One hand Clapping mede aan hen is opgedragen.
Na de openhartige en wat emotionele introductie van One Hand Clapping gaat de concertfilm van start met het welbekende Jet van het succesalbum Band on the Run, meteen opgevolgd door de rocker Soily, waar tot nu toe alleen de (erg goede) live versie van was waar Wings over America mee afsluit. Iets wat al meteen duidelijk is, is het plezier waarmee de band staat te spelen. Daarnaast is het allesbehalve “slechts” een documentaire. De ertussendoor geweven interviews zijn leuk, informatief en geven een goede indruk van de band en de personen op zich. De humor die door de hele film heen is terug te vinden, is ook niet te missen. Is het niet door opmerkingen van de band tussen de gespeelde nummers door, dan wel tijdens de opnamen van het orkest dat meespeelt tijdens het James Bond nummer Live and let Die.
De echte juweeltjes zijn echter de extra nummers die onder meer op de tweede CD staan en de backyard sessies. Zo staat hier waarschijnlijk een van de eerste opnamen op van het nummer Suicide dat Paul McCartney ooit schreef voor Frank Sinatra. Sinatra wees het echter af, zo vertelt McCartney tijdens een interview op de BBC en hij heeft geen idee waarom, voegt hij er met een grijns aan toe. Als je naar de tekst luistert, die allesbehalve serieus is, begrijp je het echter meteen. De stukken waarin McCartney achter de piano zit en liedjes uit onder meer zijn lange carrière speelt, en als een soort toegift aan het einde van de documentaire geplaatst zijn, zijn echt een genot om naar te luisteren. Net als de opnames die in de kleine tuin achter de studio gemaakt zijn. Zichzelf begeleidend op gitaar speelt hij weer een keur aan oude muziek tot aan de jaren vijftig toe, waarin dus niet alleen zijn eigen nummers aan bod komen, maar ook bijvoorbeeld Buddy Holly’s Peggy Sue.
De fans hebben lang op deze CD moeten wachten, maar dat het wachten meer dan beloond wordt, mag duidelijk zijn. One Hand Clapping is niet alleen een genot om naar te luisteren, maar tevens een “trip down memorylane”, zowel voor de fans als voor McCartney zelf. Daarnaast ga je je na het beluisteren van deze CD en het bekijken van de film afvragen wat voor juweeltjes McCartney nog meer op de plank heeft liggen. Met een carrière die ondertussen al 62 (!) duurt, mag je veronderstellen dat er nog wel enkele verrassingen tussen zitten. Wat we daarvan (hopelijk) nog gaan zien? De toekomst zal het uitwijzen.
Voorlopig is het wachten op de DVD. In de tussentijd vermaak ik me echter prima met de CD.
