De Horror in het dagelijkse leven

Als horror- en fantasyschrijver ben je wel wat gewend zou je zeggen. Je draait je hand niet weg en je hoofd niet om voor een litertje bloed meer of minder. Geen monster in de kast of onder bed dat je bang krijgt, je verzint zelf wel ergere… totdat je het monster tegen het lijf loopt dat ‘zorgverzekering’ wordt genoemd. De aanleiding van dit horrorverhaal is mijn boek Epilepsie… of niet..?

Wat als je erachter komt dat ze je in Nederland achttien jaar lang de verkeerde medicijnen hebben gegeven? Talloze verkeerde diagnoses hebben gesteld? 

Een kwartier Second Opinion in België blijkt vervolgens genoeg te zijn om de juiste diagnose te stellen. Zelfs als ex-topverkoper en auteur die niet op zijn mondje is gevallen, val je dan even stil. Drie hartingrepen later (inderdaad, hartingrepen en geen epilepsie!) die mijn fantasie en ietwat bloederige interesse inderdaad op hol deden slaan (wat is er tenslotte leuker dan je eigen hart van binnenuit te zien?) was er naast de zekerheid dat dit binnenkort ergens in een verhaal gebruikt zou worden even groot als het feit dat er nog iets aan de hand was. Een lekkende hartklep bleek de oorzaak te zijn van het feit dat mijn motorkap geopend moest worden en de motor van mijn lichaam een flinke onderhoudsbeurt zou krijgen. Dat ik de Belgische Universitaire garage, die zonder te overdrijven waarschijnlijk mijn leven gered hebben, vervolgens niet zomaar zou verlaten, was wel duidelijk. Cardiale Revalidatie na een week ziekenhuis en een week thuis rust was een must… maar dan komt het spook dat ‘Zorgverzekering’ heet om de hoek kijken. De wachtlijst bij de specialistische revalidatiekliniek was zeker een paar maanden. Volkomen onacceptabel, zo concludeerde de professor cardiologie en klom meteen in de pen. De eveneens gespecialiseerde Cardiale revalidatie die op 5 minuten lopen van mijn thuisadres gegeven werd en waar ik wel meteen terecht kon, wordt niet vergoed. Chronische hartproblemen zijn niet erg en/of chronisch genoeg om vergoed te worden, zo werd me verteld. De letterlijke woorden van de zorgverzekering waren:’ Ga maar drie keer per week naar het UZA in Antwerpen, dan vergoeden we alles, inclusief de reiskosten.’ …o ja, er geldt momenteel wel code oranje en als hartpatiënt zit je middenin de risicogroep… Naast dit verbazende antwoord is het scheve kostenplaatje en het onbeschrijfelijke risico dat uit deze opmerking spreekt, bijna niet te bevatten. Verstoken van iedere vorm van begrip, meedenken of wat dan ook wilde men ophangen.

Maar nee, zo werkt het niet bij mij. Het laatste woord is hier nog lang niet over gezegd of geschreven.

Zijn dit de horrorscenario’s die ontstaan als je jarenlang blijft bezuinigen op de zorg? Is dit wat er gebeurt als je commercie en marktwerking toelaat in de zorg? Als je een volk gaat beoordelen aan de hand van de wijze waarop hij zijn zieke, zwakke en oudere medemens behandelt, hoe komen wij, of beter gezegd onze regering, er dan uit? Zeker na hun weigering om te stemmen over een hoger salaris voor deze onmisbare en hardwerkende mensen. Ik krijg het schaamrood op mijn kaken en krijg neigingen vergelijkingen te trekken met situaties uit het verleden die ik beter niet kan trekken. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben, dat dit niet langer zo verder kan en we op moeten staan om dit zieke zorgsysteem overboord te gooien. Er ligt tenslotte een alternatief klaar. Als een van de vele slachtoffers van het huidige achterhaalde systeem, pleit ik dan ook, met hart en ziel, voor een zorg met Hart en Ziel, en niet met dividend en marktwerking en een complete herziening van ons Nederlandse revalidatie vergoeding systeem, want dit is ronduit slecht omdat juist de patiënt er het slachtoffer van wordt en dat kan niet de bedoeling zijn…